پاهای شما بخش مهمی از بدنتان هستند. اگر آن ها را نداشتید نمی توانستید بایستید، قدم زنان به این طرف و آن طرف بروید یا بدوید. پاهای شما دایماً به سختی کار می کنند. آن ها خسته می شوند، عرق می ریزند و در نتیجه بو می گیرند. تصور کنید در یک روز گرم به بیرون می روید و ساعت ها به گردش و تفریح می پردازید، مثلاً به شهربازی می روید. حال کمی به پاهای خود فکر کنید! تمام مدت که به خوش گذرانی پرداخته اید آن ها در کتانی یا کفش تان محبوس بوده اند. در راه برگشت، در اتوبوس، پاهایتان را از کفش در می آورید. احساس خوبی دارد؛ اما پایتان بو می دهد و سر و صدای دیگر مسافران در می آید: «آه! چه بوی بدی.»، «وای چه بوی وحشتناکی!»، «این دیگر بوی چیست؟»، «چه کسی کفشش را در آورده است؟»

بوی بد پا به خاطر باکتری هاست. باکتری ها دوست دارند در مکانی تاریک و نمناک زندگی کنند. داخل کفشی که از عرق پا خیس شده است، یکی از بهترین مکان ها برای زندگی باکتری هاست. اگر شرایط زندگی برای باکتری مهیا باشد آن ها در کفش شما به مهمانی و جشن می پردازند. این باکتری ها سلول های مرده ی پوست پا و چربی موجود در عرق پا را می خورند. وقتی تکثیر یافتند و از آنچه گفتم تغذیه کردند، دافعه ی شان را به صورت اسیدهایی از خود دفع می کنند. این همان اسیدها هستند که بوی بدی دارند.

10 تا 15 درصد از مردم بوی پایشان خیلی بد است. چرا؟ چون پای آن ها بیشتر عرق می کند و مکان مناسبی برای زندگی نوعی باکتری مخصوص به نام «مایکروکاکوس سدنتاربوس» می شود. این باکتری ها غیر از این که اسید بد بو از خود تولید می کنند ماده ی دیگری به نام ترکیب گازی سولفور از خود به جا می گذارند. ترکیبات سولفوری بوی وحشتناک و غیر قابل تحملی دارند. اگر تخم مرغ گندیده ای را بو کشیده باشید، متوجه می شوید که این ترکیبات چه بوی بدی دارند.