بهار فصل رویش جوانه هاست؛ فصل شکفتن و نو شدن طبیعت ستایش گر. گر چه به هر نفس، ما و جهان نو می شویم و زندگی می یابیم، این نو شدن در بهار بیشتر رخ می نماید و زنده شدن را در آینه بهار، روشن تر می توان دید. فصل بهار، فصل معلمی است؛ چون معلم مثل بهار، منشا خلاقیت، زایندگی و دگرگونی در دل و جان است. با معلم باغ اندیشه ورزی دانش آموزان بارور می شود و شکوفه های دانایی و روشنایی در دل آنها می شکفد.

 بهار آموزگار درس شکوفایی است. معلم است که با طنین دل نواز چکاوک و گنجشک، رویش یاس و اقاقیا و اطلسی، خرامیدن سبزه ها در باد و نسیم جان بخش بهاری، تولد دوباره، تحول و سر زندگی را به دانش آموزان می آموزد. بیاییم آیین معلمی را از بهار بیاموزیم! همان رسم معلمی که آیین انبیاست. به فرموده امام علی(ع): خداوند، پیش از آن که از جاهلان پیمان بگیرد که بیاموزند، از عالمان پیمان گرفته است که دانسته های خود را به دیگران بیاموزند. معلم، باید به شاگردانش، هم بال پرواز بدهد، هم چراغ بینش، هم پای رفتن، هم چشم دیدن؛ و این کار کمی نیست. پس به گفته شهید مطهری، ستایش گر معلمی هستم که: اندیشیدن را به من بیاموزد، نه اندیشه ها را.... گویند "عبد الرحمن سلمی" به فرزند امام حسین(ع) سوره حمد را آموخت. وقتی کودک در حضور پدر سوره را خواند، حضرت امام حسین(ع) علاوه بر پول نقد و پارچه ای که از راه حق شناسی به معلم داد، دهان آموزگار را از جواهر پر کرد! کسانی از این همه عطا تعجب کردند و در آن باره از  حضرت سوال نمودند. امام در جواب فرمود: کجا پاداش مالی من، با عطای آموزش این معلم برابری می کند؟! تعلیم سوره حمد از عطای مالی من ارزنده تر است.